İLKYAZ TERENNÜMLERİ

Ne zaman ki solmaya başlar gülüşlerimiz
Titrediğinde birden akşam kızılı günler
Yine bir nevbahara açılır düşlerimiz
Nicedir uykudayken nevre durur sürgünler

Her yanda dirilişin zarif işaretleri
Canfezâ cemrelerle palazlanır hülyalar
Her yamaçta cümbüşler, her bahçe şölen yeri
Ruhumuzu füsunkar cezbedişlere salar

Engin bir cömertliğin zirvesinde bulutlar
Katre katre öperken yeryüzünü alnından
Kâinat kıpırdanır, gökler bu toy'u kutlar
Yıldızlar tebessümle geçer ayın yanından

Toprağın kucağında kaç vakittir gizlenir
Çiçeklerin teninini telaşlandırır rüzgâr
Umudumuz bir müşfik yağmurla filizlenir
Yalnız şu ıslak bakış, zemheriden yadigâr

Şu gölge serin midir, güneşte kurutulan
Demlenir semaverde solgun yapraklarımız
Şu hande yorgun mudur, son nevbahardan kalan
Bir segâh mırıldanır, suskun dudaklarımız

İşte çiçeğe duran bir erguvan ağacı
Mülevven dallarıyla arz-ı endam ediyor
Renklerle çiçeklerin tılsımlı izdivacı
Gözleri mesrûr eden bir tablo resmediyor

Saadet şarkıları terennüm etmekteler
Kuş cıvıltılarıyla çocukların sesleri
Yanakları yeşeren şu bulutsu tepeler
Üflemekte semaya en taze nefesleri

Bir âsude huzurla sermest olur akşamlar
İçimize gömülür yorgunluğu yılların
Sancısını yansıtır bahar desenli camlar
Tefekkür çilesiyle yoğrulan akılların

Mevsimler evrilirken böyle yerin yüzünde
Her bahar tazelenir toprak ananın teni
Asr vaktine eriştik şu ömrün gündüzünde
Hangi yüze bakınsak, faniliğin deseni...